‘Welke ervaringen hebben Zwollenaren met een gekleurde huidskleur als het gaat om racisme en discriminatie?’ Die vraag stel ik zo links en rechts aan de mensen die ik ken. Soms krijg ik verhalen te horen waarin mensen, soms onbedoeld, vragen stellen of opmerkingen maken die pijn doen. Daardoor krijgen medemensen het gevoel dat ze anders zijn, alsof ze er niet bij horen.
Zo zat ik laatst bij iemand op de bank die al bijna 5 jaar in Zwolle woont. “Ik word gastvrij ontvangen en daar begint het ook mee”, zegt mijn gastheer. “Als je je welkom voelt ben je veel eerder onderdeel van de samenleving.” Hij en zijn vrouw groeten altijd iedereen in de flat, waarbij ze soms worden genegeerd. Dat voelt pijnlijk, maar dit houdt ze niet tegen om door te blijven gaan. Hoewel integreren in Nederland ook niet gemakkelijk gaat, ziet hij hier niet het verschijnsel dat er hele grote groepen nationaliteiten in één straat bij elkaar wonen, zoals hij soms in andere landen wel ziet.
Al terugfietsend na een nog niet afgerond gesprek bedenk ik me dat het goed is dat de gemeente over dit onderwerp ook stadsgesprekken gaat voeren. Elkaar begrijpen begint met luisteren.
Wietse
